اگر فردی در یکی از دستگاه‌های دولتی شغل دومی داشته باشد چندان اهمیتی ندارد اما داشتن شغل دوم برای معلم جالب نیست معلم موفق باید زمانی برای مطالعه و بروز کردن علم خود با دانش روز دنیا داشته باشد و یا حداقل بتواند درسی را که روز بعد قرار است در کلاس تدریس کند مرور نماید اما متاسفانه معلمین از نظر اقتصادی و رفاهی حمایت نمی شوند تا بتوانند تمام توان و انرژی خود را برای آموزش و یادگیری صرف نمایند

کارمندان ادارات دیگر بجز حقوق ، اضافه کار، پاداش، مزایا و خدمات رفاهی زیادی دارند بصورتیکه می توان گفت حقوق انها جزئی از درامد انهاست که گاهی خیلی بیشتر ازحقوق ثابت انهاست از طرفی معلمین هیچ مبلغی را بابت خدمات رفاهی و ... دریافت نمی‌کنند آن چیزی که تفاوت جدی بین پرسنل آموزش و پرورش و کارمندان مشابه خود در وزارتخانه های دیگر که از نظر مدرک تحصیلی و سختی شرایط کار و....  به وجود می‌آورد تفاوت در نظام پرداخت‌ها و خدمات رفاهی است کارمندان دیگر وزارتخانه ها اضافه کار، پاداش و دیگر خدمات رفاهی نسبتا خوبی دریافت می کنند ولی در آموزش و پرورش بجز حقوق ماهیانه هیچ چیز دیگری وجود ندارد که گاها باعث روی آوردن همکاران به سمت شغل دوم می شود.

متأسفانه در مواردی معلمان با پرداختن به شغل دوم که گاه شغل کاذب و دور از جایگاه معلمی است ،ارزش های والای معلمی را از بین می برند شاید این مشاغل برای خیلی از مردم شریف و خوب باشد اما برای کسی که باید در شرایطی باشد که بتواند فرزندان و آینده سازان این مرزوبوم را به بهترین نحو ممکن پرورش داده و تحویل جامعه دهد به هیچ وجه