تهیه پوست و مزایای آن

برای نوشتن در روزگاران قدیم معمولا از پوست گوسفند و گوساله و بز استفاده می شد. تمامی این پوستها پس از پاک شدن در اب و آهک قرار داده می شدند تا مواد روغنی انها از بین برود و پس از خشک شدن بدون انجام دباغی مجدد بر رویش گچ زنده نرم پاشیده می شد و با سنگ طلا یا مانند ان صیقل می خورد.پس از این مراحل پوست برای نوشتن اماده بود و چون سطحش صاف و محکم نبود نوشتن بر پشت و

روی آن امکان پذیر بود علاوه بر این از پاپیروس بادوام تر بود و نیاز به وسیله ای برای جلوگیری از آفت نداشت.

از  چیزهایی که مخصوصا به رواج پوست به منظور نوشتن کمک می کرد.امکان تراشیدن آن بود زیرا چنین خاصیتی در پاپیروس نبود از این نظر نسخه های خطی تراشیده شده بسیاری معروف به پالیم سست به دست آمده است اینها ذست نوشته هایی بودند که نوشته اولیه آن تراشیده شده ،سپس متونی دیگر بر ان نوشته می شد زیرا معنای پالیم سست بازنویسی است . این کار بویژه در قرون وسطا وقتی که قیمت این پوستها افزایش یافته بود رایج شد. بعلاوه صنعت پوست مانند پاپیروس مربوط به دولت خاصی نبود و چنین نتیجه گرفته می شود که احتمالا این رواج زیاد به علت ارزانی بهای پوست بوده، گرچه در ابتدای امر لااقل نسبت به پاپیروس کم کم نرخ آن ترقی کرد.